کلسیفیلاکسی چیست و چه افرادی را مبتلا می کند؟

کلسیفیلاکسی ، یک عارضه نادر اما جدی کلیه است. این وضعیت باعث می شود که کلسیم در داخل رگ های خونی چربی و پوست جمع شود.
به کلسیفیلاکسی آرتریولوپاتی اورمیک کلسیفیه شده نیز گفته می شود. این بیماری بیشتر در افراد مبتلا به بیماری مزمن کلیوی پیشرفته (مرحله نارسایی کلیه) یا افراد مبتلا به نارسایی کلیه که تحت دیالیز هستند یا پیوند کلیه انجام داده اند دیده می شود. در طول دیالیز، دستگاه خون را فیلتر و تصفیه می کند زیرا کلیه ها به تنهایی قادر به انجام این کار نیستند.
کلسی فیلاکسی منجر به ضایعات پوستی بسیار دردناک شده و اغلب باعث عفونت های جدی می شود که می تواند کشنده باشد.

علائم کلسیفیکاسیون چیست؟

علائم اصلی کلسیفیکاسیون شامل ضایعات پوستی در اندام تحتانی یا در نواحی غنی از چربی مانند سینه ها، باسن و شکم است. ضایعات در نهایت به زخم ها یا ندول های بسیار دردناک تبدیل می شوند. بهبود این ضایعات بسیار دشوار است.
فرد مبتلا به این وضعیت ممکن است کلسیم (هیپرکلسمی) و فسفات (هیپر فسفاتمی) بیش از حد معمول در خون خود داشته باشد. این افراد همچنین ممکن است علائم پرکاری پاراتیروئید را داشته باشند. پرکاری پاراتیروئید زمانی اتفاق می افتد که غدد پاراتیروئید بیش از حد هورمون پاراتیروئید (PTH) تولید می کنند. PTH به تنظیم سطح کلسیم، ویتامین D و فسفر در استخوان ها و خون کمک می کند.

علائم کلسیفیکاسیون عبارتند از:

– ضعف
– افسردگی
– بدن درد
روند پاتولوژیک عمدتاً در پشت و سطوح جانبی پاها، باسن، شکم، ساعد و دست ها، در مردان در آلت تناسلی است . پوست در ناحیه آسیب دیده رنگ پریده می شود، در لمس متراکم تر می شود، گاهی اوقات رنگ مرمری پیدا می کند. کانون ها به شدت دردناک هستند. درد شدید می تواند حرکت بیمار را دشوار کند. با آسیب به عضلات ساق پا، بیماران نمی توانند راه بروند و در موارد شدید مجبور می شوند با ویلچر حرکت کنند. ممکن است برای کنترل درد به مسکن های اپیوئیدی نیاز باشد. در پلی نوروپاتی دیابتی، درد ممکن است وجود نداشته باشد.

چه چیزی باعث ایجاد این مشکل می شود؟

کلسی فیلاکسی به دلیل تجمع کلسیم در رگ های خونی رخ می دهد. دلیل دقیق این تجمع مشخص نیست. احتمالاً فرآیندهای بیشتری در این مشکل وجود دارد
. یکی از عوامل موثر ممکن است مشکلات مربوط به متابولیسم مواد معدنی و هورمونی باشد، از جمله:
– کلسیم
– فسفات
– هورمون پاراتیروئید (PTH)
PTH ، مسئول عادی سازی سطح کلسیم، ویتامین D و فسفر در استخوان ها و خون است.
اعتقاد بر این است که نقض متابولیسم مواد معدنی با بیماری کلیوی مرتبط است، اما مکانیسم دقیق آن کاملاً مشخص نیست. زیرا این وضعیت می تواند در افرادی با عملکرد طبیعی کلیه رخ دهد. برای درک بهتر وضعیت به تحقیقات بیشتری نیاز است.

چه کسانی در معرض خطر کلسیفیکاسیون هستند؟

افراد مبتلا به بیماری کلیوی پیشرفته در معرض بیشترین خطر کلسیفیکاسیون هستند. کلسی فیلاکسی تقریباً در 1 تا 4.5 درصد از افرادی که دیالیز می شوند رخ می دهد . این یک بیماری نادر در نظر گرفته می شود، اما ممکن است با افزایش تعداد افرادی که دیالیز می شوند، شایع تر شود.

کلسیفیلاکسی علاوه بر افرادی که دیالیز می‌شوند، در موارد زیر نیز شایع‌ است:

-افرادی که کورتیکواستروئیدهای سیستمیک مصرف می کنند.
– افرادی که وارفارین (کومادین) را برای درمان یا پیشگیری از لخته شدن خون مصرف می کنند .
– افرادی که از مکمل های کلسیمی که حاوی بایندرهای فسفات هستند ، استفاده می کنند.
– افرادی که بیماری کبدی دارند.
– افراد مبتلا به دیابت

اگرچه کلسیفیکاسیون در افراد مبتلا به بیماری کلیوی پیشرفته شایع است، اما گاهی اوقات در افرادی با عملکرد طبیعی کلیه که دارای شرایط زیر هستند تشخیص داده می شود:

– سرطان
– بیماری التهابی روده
– هیپرپاراتیروئیدیسم اولیه
– بیماری های خود ایمنی مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک (لوپوس)، بیماری کرون یا آرتریت روماتوئید
– شرایط بیش از حد انعقاد مانند کمبود پروتئین C و پروتئین S
– بیماری کبد الکلی
کلسیفیلاکسی بیشتر در افراد بالای 50 سال دیده می شود . بیماری کلیه کلسیفیلاکسی در زنان دو برابر بیشتر از مردان رخ می دهد.

تشخیص کلسیفیلاکسی

پزشک ممکن است بر اساس وجود ضایعات پوستی دردناک و سابقه پزشکی به کلسیفیلاکسی مشکوک شود. پزشک معمولاً چندین آزمایش برای تأیید تشخیص و رد سایر عوارض بیماری مزمن کلیوی تجویز می کند . برخی از این تست های تشخیصی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

– بیوپسی پوست
– آزمایش خون برای کلسیم، فسفر، آلکالین فسفاتاز، هورمون پاراتیروئید و 25 هیدروکسی ویتامین D
– آزمایش خون کبد
– تست های عملکرد کلیه
– آزمایش‌هایی برای ارزیابی عفونت، مانند شمارش کامل خون و آزمایش‌های کشت خون

کلسیفیلاکسی چگونه درمان می شود؟

در حال حاضر هیچ درمان موثری برای کلسی فیلاکسی وجود ندارد. درمان فعلی بر درمان ضایعات پوستی، پیشگیری از عفونت و اصلاح سطح کلسیم و فسفر در خون تمرکز دارد.

درمان زخم ها و ضایعات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

– عوامل تخریب آنزیمی
– پانسمان با هیدروکلوئید یا هیدروژل
– آنتی بیوتیک های سیستمیک
– اکسیژن درمانی هایپرباریک

ممکن است برای درمان زخم ها و اصلاح سطوح غیرطبیعی کلسیم و فسفر در خون، داروهایی تجویز شود. این ممکن است شامل موارد زیر باشد:

– تیوسولفات سدیم داخل وریدی، یک عامل کیلاتور برای کلسیم و آهن
– سیناکلست (Sensipar)، دارویی است که برای درمان سطوح بالای کلسیم در خون در افراد مبتلا به برخی مشکلات پاراتیروئید یا بیماری مزمن کلیوی استفاده می شود.
اگر نمی توان سطح کلسیم و فسفر را با دارو کنترل کرد، اما ممکن است برای برداشتن یک یا چند غده پاراتیروئید به جراحی نیاز باشد ، به این عمل پاراتیروئیدکتومی می گویند. همچنین ممکن است پزشک افزایش جلسه دیالیز را توصیه کند.
از آنجا که کلسی فیلاکسی اغلب ناتوان کننده است، ممکن است به حمایت تغذیه ای و روانی و همچنین مدیریت درد نیز نیاز باشد.