لاپاراسکوپی چیست؟

لاپاراسکوپی یکی از راه های دقیق برای بررسی اندام های شکمی و اندام های تناسلی است. این روش نوعی جراحی تشخیصی است که پزشک برای بررسی اندام های ذکر شده درون بدن استفاده نموده و همچنین می تواند برای جمع آوری نمونه های بافتی ( بیوپسی) استفاده شود.
در این روش تشخیصی جراح یک برش کوچک ایجاد نموده و لاپاراسکوپ که یک لوله بلند و نازک با نوری با شدت بالا و دوربینی با وضوح بالا در جلو است را وارد می کند. با استفاده از لاپاراسکوپی پزشک می تواند مستقیماً قسمت های درونی بدن مانند رحم، تخمدان ها، لوله های فالوپ، کبد، پانکراس، کیسه صفرا، نگرانی یا تولیدمثلی روده کوچک و روده بزرگ، طحال و معده را نگاه کند.

دلیل انجام لاپاراسکوپی چیست؟

پزشک از این روش اغلب برای شناسایی و تشخیص منبع درد لگن و شکم استفاده می کند.
در صورتی که سایر آزمایش های تشخیصی مانند سونوگرافی و رادیولوژی توسط اشعه ایکس علت بیماری را مشخص نکنند پزشک لاپاراسکوپی را تجویز می‌کند.
در بسیاری موارد ، مشکلات شکمی را می توان با تکنیک های تصویربرداری تشخیص داد . این تکنیک‌ها عبارتند از:
– سونوگرافی که از امواج صوتی با فرکانس بالا برای ایجاد تصاویری از بدن استفاده می‌ کند.
– سی تی اسکن که مجموعه‌ای از اشعه ایکس ویژه است که تصاویر مقطعی از بدن تولید می کند.
– ام آر آی که از مغناطیس و امواج رادیویی برای تولید تصاویر بدن استفاده می کند.
لاپاراسکوپی زمانی انجام می‌ شود که این آزمایش ها اطلاعات کافی برای تشخیص را ارائه نکنند.

 آمادگی برای انجام لاپاراسکوپی

بیمار قبل از انجام این روش تشخیصی باید در مورد داروهای تجویزی یا بدون نسخه ای که مصرف می کند با پزشک خود مشورت کند.
پزشک ممکن است دوز داروهایی که می تواند بر نتیجه لاپاراسکوپی تاثیر بگذارد را تغییر دهد . این داروها عبارتند از :
– داروهای ضد انعقاد مانند رقیق کننده های خون
– داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی مانند آسپرین ، ایبوپروفن و غیره
– داروهایی که بر لخته شدن خون تاثیر می گذارند.
– ویتامین K
– مکمل های گیاهی یا غذایی
بیمار در صورتی که باردار بوده یا احتمال بارداری می دهد باید پزشک را از این مسئله آگاه کند تا خطر آسیب به جنین در حال رشد کاهش یابد.
قبل از انجام این روش پزشک ممکن است آزمایش خون، آزمایش ادرار، نوار قلب و اشعه ایکس قفسه سینه را تجویز کند . پزشک همچنین ممکن است آزمایش های تصویربرداری خاصی از جمله سونوگرافی و سی ‌تی‌ اسکن را انجام دهد تا ناهنجاری های مورد بررسی در حین لاپاراسکوپی را بهتر درک کند . نتایج این آزمایشات به پزشک راهنمای بصری داخل شکم را می دهد که می‌تواند اثربخشی روش را افزایش دهد.
این احتمال وجود دارد که نیاز باشد بیمار حداقل ۸ ساعت قبل از انجام لاپاراسکوپی ناشتا باشد.

لاپاراسکوپی چگونه انجام می‌ شود؟

بیمار برای انجام این روش تشخیصی که به صورت سرپایی انجام می شود بر روی تخت دراز کشیده و تحت بیهوشی عمومی قرار می گیرد. برای انجام بیهوشی عمومی از بیمار رگ گیری شده و داروی خاصی از طریق رگ وارد بدن می‌شود.
در برخی موارد نیز از بی حسی موضعی بجای بیهوشی عمومی استفاده می شود و با استفاده از یک بی حس کننده موضعی ناحیه بی حس می‌شود که باعث می شود در طول انجام این روش بیمار هیچ دردی را احساس نکند.
جراح در طول انجام لاپاراسکوپی برشی را در زیر ناف ایجاد می کند و لوله کوچکی بنام کانولا را برای باد کردن شکم با گاز دی اکسید کربن وارد شکم می‌ کند . این گاز به پزشک این امکان را می دهد تا اندام های شکمی را واضح تر ببیند.
هنگامی که شکم باد می شود جراح لاپاراسکوپ را از طریق برش ایجاد شده واردشکم می کند . دوربین متصل به لاپاراسکوپی تصاویر را بر روی مانیتور نمایش می ‌دهند که این مسئله به پزشک این امکان را می دهد تا اندام های بیمار را در زمان واقعی مشاهده کند.
تعداد و اندازه برش ها بستگی به این دارد که جراح چه بیماری خاصی را تایید یا رد کند . ممکن است یک تا چهار برش که طول هر ۱ بین ۱ تا ۲ سانتیمتر است، ایجاد شود.
این برش ها امکان قرار دادن ابزارهای دیگر را برای جراح فراهم می‌کنند . به عنوان مثال ، ممکن است جراح نیاز به استفاده از ابزار جراحی دیگری برای انجام بیوپسی داشته باشد .(در طول بیوپسی آنها نمونه های کوچکی از بافت را از یک عضو برای ارزیابی می گیرند.)
پس از انجام این عمل ابزارها از داخل بدن خارج شده و سپس برش ها با بخیه یا نوار جراحی بسته می‌شود و ممکن است بانداژ روی آنها گذاشته شود.

نتایج لاپاراسکوپی

اگر در حین انجام لاپاراسکوپی بیوپسی گرفته شده باشد پاتولوژیست تجزیه و تحلیل بافت را انجام داده و گزارشات را برای پزشک ارسال می کند.
نتایج طبیعی لاپاراسکوپی نشان دهنده عدم وجود خونریزی شکمی ، فتق و انسداد روده است که به معنی سالم بودن همه اندام ها می باشد.
نتایج غیر طبیعی نشان دهنده شرایط خاصی است که شامل موارد زیر می باشد:
– چسبندگی یا اسکار های جراحی
– فتق
– آپاندیسیت، التهاب روده
– فیبروم یا رشد غیر طبیعی در رحم
– کیست یا تومور
– سرطان
– کوله سیستیت، التهاب کیسه صفرا
– آندومتریوز (اختلالی که در آن بافتی که پوشش داخلی رحم را تشکیل می دهد خارج از رحم رشد می کند.)
– آسیب یا ضربه یک عضو خاص
– بیماری التهابی لگن یا عفونت اندام های تناسلی