آلرژی به لاتکس چه علائم و درمانی دارد؟

آلرژی به لاتکس ، یک وضعیت پاتولوژیک نسبتاً رایج در نظر گرفته می شود که عمدتاً به دلیل استفاده گسترده از این ماده در زمینه های مختلف زندگی است.

علل آلرژی به لاتکس

جزء اصلی لاتکس یا لاستیک ، پلیمرهایی هستند که ساختار پیچیده ای دارند، اما قادر به تحریک واکنش های آلرژیک به شکل خالص خود نیستند. مشکل این است که تصفیه مواد قبل از استفاده در تولید ناقص است و ناخالصی هایی با طبیعت مختلف در آن باقی می مانند که به عنوان آلرژن عمل می کنند.
در لاتکس با منشاء طبیعی، اینها پروتئین های گیاهی مختلف هستند، در لاتکس مصنوعی نیز ناخالصی هایی هستند که در نتیجه فرآیند تولید ، وارد می شوند. آنها همان هایی هستند که اغلب هنگام استفاده از اقلام لاتکس منجر به واکنش های منفی می شوند. شرایط زیر به عنوان عوامل مستعد کننده برای ایجاد آلرژی در نظر گرفته می شود:

– وجود بیماری های آلرژیک

آلرژی غذایی به مواردی مانند کیوی، آووکادو، سیب، گوجه فرنگی و آجیل ، محرکی برای عدم تحمل لاتکس، به ویژه با منشاء طبیعی است. این به دلیل پدیده واکنش آلرژیک متقابل است (آلرژن های محصولات ذکر شده از نظر ساختار مشابه آنتی ژن های پروتئین های لاستیکی هستند) بنابراین بدن تقریباً به همان روش به آنها واکنش نشان می دهد. به دلیل تغییر واکنش بدن، افزایش بروز حساسیت به لاتکس در افراد مبتلا به آسم یا اگزما مشاهده می شود .

– برخی اقدامات پزشکی 

اقدامات تشخیصی و درمانی که با وارد کردن لاتکس به محیط داخلی بدن انجام می شود، خطر ایجاد این مشکل را افزایش می دهد که شامل کاتتریزاسیون طولانی مدت مثانه و برخی مداخلات جراحی است.

– تماس مکرر با لاتکس 

استفاده طولانی مدت از محصولات لاتکس در خانه و محل کار (دستکش و مواد مصرفی) به طور قابل توجهی خطر ابتلا به آلرژی را افزایش می دهد. این وضعیت در بین پزشکان و افرادی که در تولید محصولات لاستیکی و سایر صنایع کار می کنند، رخ می دهد.

– نقص ایمنی

انواع خاصی از کاهش ایمنی (هنگام مصرف داروهای سیتوتوکسیک، نقص ایمنی مادرزادی) احتمال ابتلا به بیماری های آلرژیک (از جمله عدم تحمل به مواد لاتکس) را به طور کلی افزایش می دهد.

علائم حساسیت به لاتکس

عدم تحمل لاتکس خود را با علائم خاصی نشان نمی دهد، بنابراین، تنها بر اساس داده های خارجی، متخصص پوست یا آلرژیست-ایمونولوژیست اغلب نمی تواند آسیب شناسی را به درستی تعیین کند.
درماتیت تماسی غیر آلرژیک با قرمزی و خشکی پوست ، خارش و لایه برداری در ناحیه تماس با مواد لاستیکی مشخص می شود. استفاده طولانی مدت از دستکش لاتکس، کلاه و … باعث ایجاد این علائم می شوند. طبق آمار، در اکثر بیماران، چنین علائمی ممکن است پس از چندین ماه یا حتی سال ها استفاده منظم و تقریباً روزانه از لاتکس ایجاد شود. این شکل از بیماری عمدتاً در بین پزشکان ثبت شده است.
نسخه آلرژیک درماتیت تماسی سریع تر توسعه می یابد (از چند هفته تا 3-4 ماه استفاده از محصولات لاتکس) و همچنین با تظاهرات پوستی در محل تماس با ماده تحریک کننده مشخص می شود. علائم بارزتر هستند ، خارش می تواند به احساس سوزش تبدیل شود ، قرمزی پوست با تورم همراه است. با تماس مداوم با دستکش های لاستیکی یا اشیاء دیگر، تظاهرات پوستی ممکن است به نواحی مجاور پوست که با لاتکس در تماس نبودند گسترش یابد. استفاده از کاندوم منجر به خارش و قرمزی اندام تناسلی می شود. به عنوان یک قاعده، هیچ علائم عمومی مشاهده نمی شود، در موارد شدید، افزایش جزئی دما، ضعف و سردرد امکان پذیر است.
شکل ریجین آلرژی به لاتکس اغلب در افرادی با سابقه مصرف محصولات لاستیکی یا لاتکس در طی اقدامات درمانی یا تشخیصی رخ می دهد. علل احتمالی شامل استفاده طولانی مدت از کاتترهای مجرای ادرار، نصب زهکش ها و لوله های مختلف با استفاده از اجزای لاستیکی است. در نتیجه، حساسیت بدن رخ می دهد که با واکنش های آلرژیک در صورت تماس بعدی پوست با لاتکس آشکار می شود. یکی از ویژگی های این شکل از بیماری، خطر بالای ایجاد واکنش های سیستمیک علاوه بر قرمزی و خارش پوست در ناحیه تماس با آلرژن است. اینها شامل آبریزش چشم، احتقان بینی، سردرد، سرفه و مشکل در تنفس است.

تشخیص خساسیت به لاتکس

بر خلاف سایر انواع آلرژی، تشخیص آلرژی به لاتکس به دلیل غیر اختصاصی بودن تظاهرات و یک دوره مزمن طولانی تا حدودی پیچیده است. مقایسه صحیح داده های حاصل از معاینه و جمع آوری سابقه پزشکی بیمار با نتایج روش های تحقیق آزمایشگاهی و ابزاری بسیار مهم است. با یک رویکرد شایسته، برای تعیین وضعیت، اغلب کافی است که واقعیت تماس مکرر با محصولات لاتکس را ثابت کنید ، در چنین مواردی، سایر روش های تشخیصی فقط برای تأیید آسیب شناسی استفاده می شود. تعیین آلرژی به لاتکس شامل روش های زیر است:

1. گرفتن شرح حال و پرسش در مورد سابقه بیماری 

در صورت مشکوک بودن پزشک به عدم تحمل، سعی می کند امکان و دفعات تماس با مواد را شناسایی کند. بدین منظور از بیمار سوال می کند که آیا در خانه یا محل کار از محصولات لاستیکی استفاده می کند (دستکش، کلاه، روپوش)، آیا از کاندوم استفاده می کند و آیا در گذشته مداخلات جراحی انجام شده است یا خیر. با مقایسه داده های به دست آمده با تصویر بالینی، متخصص احتمال آسیب شناسی را تعیین می کند.

2. تحقیقات آلرژولوژی

این شامل روش تست حساسیت پوستی (پچ یا تست پریک) است که در طی آن مقادیر کمی از آنتی ژن های اصلی لاتکس طبیعی و مصنوعی استفاده می شود. یک علامت غیر مستقیم ممکن است آلرژی به غذاهای خاص – آووکادو، آجیل، گوجه فرنگی باشد.

3. تحقیقات آزمایشگاهی 

در آزمایش‌های عمومی و بیوشیمیایی خون، معمولاً تغییرات محسوسی وجود ندارد، در موارد شدید، لکوسیتوز و ائوزینوفیلی امکان‌پذیر است. مطالعات ویژه (برای تعیین سطح IgE اختصاصی لاتکس) وجود ایمونوگلوبولین ها را فقط در انواع آسیب شناسی ریجین نشان می دهد.
تشخیص افتراقی با سایر اشکال ضایعات پوستی انجام می شود که با قرمزی و خارش آشکار می شود – کهیر ، برخی از اشکال درماتیت (به عنوان مثال، آتوپیک). تفاوت اصلی وجود ارتباط قوی با استفاده از محصولات لاتکس و همچنین نتایج آزمایشات آلرژولوژیکی و آزمایشگاهی خاص است.

درمان آلرژی به لاتکس

مانند بسیاری از شرایط دیگر در آلرژولوژی، جزء اصلی درمان این بیماری، محدود کردن استفاده از لاتکس و محصولات لاستیکی است. گاهی اوقات وقتی افزودنی های اضافی واکنشی را برمی انگیزند، کافی است نوع دستکش، کاندوم، کلاه یا سایر محصولات مورد استفاده را تغییر دهید. اگر آلرژی توسط خود لاتکس ایجاد شده باشد، در صورتی که اجتناب از محصولات ساخته شده از مواد الاستیک غیرممکن باشد، ترکیبات جایگزین (به عنوان مثال، پلی اورتان) انتخاب می شوند. درمان علامتی آلرژی به لاتکس شامل گروه های زیر از داروها است:

– آنتی هیستامین ها 

آنها بیشتر در اشکال ریگین مؤثر هستند و پیوند اصلی در پاتوژنز بیماری ( فعال شدن گیرنده های هیستامین) را سرکوب می کنند. آنها اغلب برای انواع دیگر آسیب شناسی تجویز می شوند که در این صورت اثربخشی آنها تا حدودی کاهش می یابد. آنتی هیستامین ها معمولاً به شکل قرص استفاده می شوند که به سرعت علائم را تسکین می دهند ( به ویژه خارش و قرمزی).

– داروهای کورتیکواستروئیدی 

کورتیکواستروئیدها اغلب به صورت موضعی به شکل پماد و کرم استفاده می شوند. آنها به سرعت فعالیت التهابی را با تأثیر بر واکنش های سلولی کاهش می دهند، بنابراین به طور موثر درماتیت تماسی را از بین می برند.

– وسیله کمکی

با یک دوره طولانی از اشکال پوستی حساسیت به لاتکس، ایجاد تظاهرات پوستی دیستروفیک امکان پذیر است که منجر به اختلالات زیبایی می شود. شدت آنها با تجویز موضعی و عمومی آماده سازی ویتامین ها، محرک های بیوژنیک و سایر داروها کاهش می یابد.

مطلب 
– آلرژی چیست و چه علائمی دارد؟
– علت ؛ علائم و درمان آلرژی به نیکل
– آلرژی به تخم مرغ چه علائمی دارد؟
– آلرژی فصلی کودکان از تشخیص تا درمان